kołowrotek

w kącie na strychu owinięty
podziurawionym przez czas
woalem pajęczyn
stoi drewniany kołowrotek
dziś nikomu niepotrzebny

wspomina ciężar stopy
naciskającej podłużny pedał
puszysty dotyk włókienek kądzieli
krople krwi plamiące wrzeciono

tęskni do wieczorów pełnych
pieśni i wspomnień snutych
w rytm warkotu obracających się kół

marzy o nieśmiertelności
–