–
Poeci

natchnione śnieżynki
miotane wichrami dziejów
wszystkie odmienne
migotliwie ażurowe
tańczą srebrzyste piosenki

kiedy osiadają na ziemi
wśród miriadów innych
gubią w zapomnieniu słowa
skraplają rytm melodii

jednakowo monotonnie
zgodnym rytmem
poskrzypują pod butami
oszronionego czasu

ozłocone promieniami
tego samego słońca
–