_
Nieznane

Za chruścianym płotem, na mojej polanie
Kiedy mrok zapada, czai się nieznane

Szumi w drzew koronach i szeleści w trawie
Blask księżyca topi w zarośniętym stawie

Mglistym tchnieniem piętrzy burzowe obłoki
Na ścieżce zostawia bezcielesne kroki

Chichocze w zaroślach i nogi podcina
Ślepi czarnym wzrokiem jak okna w ruinach

Włosy najeżone mroźną dłonią pieści
Aż gardło strach ściska, wcale nie niewieści

Mogę  uciec z krzykiem do chatki chruścianej
Pozwolić, by życiem rządziło nieznane

Lub grozie dławiącej postawić się sztorcem
Mrok wierszem przepłoszyć, nim zaświeci słońce
_