_–

Patrzę, jak deszcz leniwie po szybie płynie,
Powieki ciężkie zamykam,
I śnię o srebrnej zimie… 

W kałużach błotnistych, których nie ominę,
Wciąż ślizgam się i potykam,
Marząc o srebrnej zimie…

Spalam się w gorączce w toksycznej anginie,
Ślinę z trudnością przełykam,
Majacząc o srebrnej zimie…

Dziś słysząc ostrożne o aurze opinie,
Z nadzieją radośnie brykam,
Bo idzie ku srebrnej zimie…
_