–
Wenus

Wenus wyzłocona wysoko wisiała
Wścibska – wszystko wokół wyraźnie widziała

Wolarza Wegę Wielki Wóz Wodnika
Wszechświata władców wybuchu wspólników

Wersy wieszczych wierszy wprawnie wymyślała
W wiedeńskim wykwintnie walcu wirowała

Włosy wronią włóczką w warkocze wiązała
Wrzosowych wstążek wiązki w welony wplatała

Werbenowe wianki w wachlarzyki wiła
Wężowymi wdziękami Wikingów wabiła

Wrażliwych wędrowców westchnieniem wzywała
Waltorni wibracjami wbrew woli wzruszała

W wiolonczeli wnętrze wichurę wpuściła
Wazę wina włoskiego warząchwią wypiła…

… Wolałabym Wenery wyliczać wybryki
Wypisywać wariacko wątpliwe wierszyki

Wygryźć wuzetkę winiak wysączyć wyborny
W wypoczynek wkroczyć wygodnie wieczorny…

Wzruszona wyznaniem we wspomnienia wpływam
Wszak wyzwania wzywają więc wartko wybywam!
–