_
Zerwaną z drzewa czasu gałązką
Dotykam chwili z tobą spędzonej.
Zamrażam słońca promieni wiązkę,
Pozwalam zasnąć tęsknocie szalonej…

Niech śpi snem wiecznym, w marzeń mych grocie,
Przykryta śniegu puchem srebrzystym.
Pragnę zapomnieć o zawziętej cnocie,
Co mi żyć każe z sercem ciągle czystym.

To serce stałe i  niezmienna cnota,
Wyznaczają życia mojego koleje,
Lecz coraz bardziej kusi mnie ochota,
By złamać schemat i odmienić dzieje.

Pewności siebie, przestań się chować,
Naucz sumienie asertywności,
Pokaż, jak trzeba życie smakować,
Niech radość wszelka we mnie zagości!

*Cnota (łac. virtus, gr.- arete ) pozytywna cecha moralna, trwała możliwość przestrzegania zasad moralnych. Cnota uważana jest przez różne koncepcje etyczne za najwyższe dobro.
Składające się na nią cechy charakterologiczne budują ideał moralny człowieka, są kryterium idealnego życia.