_
Kiedy rymów mi brakuje, żeby oddać piękno świata
I gdy słowa zanikają w gwarze powszedniego życia
Wcale rąk nie załamuję, bo mam lek wspaniały na to
By z uśmiechem przeć do przodu, co wyłożę wam niezbicie!

Za nic mam encyklopedie, almanachy czy słowniki
Bo po prostu, w trudnych chwilach, myślę śpiesznie o człowieku
Niby skromnym, ale jakże niezwyczajnym buntowniku
Mieszkającym w Białymstoku, na przełomie przeszłych wieków

On na bariery języka rzucił czar wspólnego słowa
Rozgadaną „Wieżę Babel” burząc gestem teatralnym
Po czym, by rozkwitła w świecie łączność międzynarodowa
Rozbił mit niezrozumienia, tworząc trend uniwersalny

A gdy marazm już zwyciężę, na duchu nie upadając
Ulicami miasta kroczę, gwar którego  tak ukochał
Na skwer z niezwykłą fontanną ukradkowo spoglądając
Przez okulary w kształcie serca Ludwika Zamenhofa

_

 ilustracja -Tomasz-Obiński