–
Wenus

Wenus wyzłocona wysoko wisiała,
Wścibska – wszystko wokół wyraźnie widziała:

Wolarza, Wegę, Wielki Wóz, Wodnika,
Wszechświata władców, wybuchu wspólników.

Wersy wieszczych wierszy wprawnie wymyślała,
W wiedeńskim wykwintnie walcu wirowała,

Włosy wronią włóczką w warkocze wiązała,
Wrzosowych wstążek wiązki w welony wplatała,

Werbenowe wianki w wachlarzyki wiła,
Wężowymi wdziękami Wikingów wabiła,

Wrażliwych wędrowców westchnieniem wzywała,
Waltorni wibracjami wbrew woli wzruszała,

W wiolonczeli wnętrze wichurę wpuściła,
Wazę wina włoskiego warząchwią wypiła…

… Wolałabym Wenery wyliczać wybryki,
Wypisywać wariacko wątpliwe wierszyki,

Wygryźć wuzetkę, winiak wysączyć wyborny,
W wypoczynek wkroczyć wygodnie wieczorny…

Wzruszona wyznaniem we wspomnienia wpływam,
Wszak wyzwania wzywają, więc wartko wybywam!
–