Zapomniana tajemnica

W starym teatrze od lat stu zamkniętym,
Trzeszczą nocami zapomniane sprzęty.
Promień księżyca na oknie się mieni,
Oświetla gniazdo kąśliwych szerszeni.

Nad nim zegary, całe w pajęczynach,
Pod nim dwa stoły, z których teatr słynął,
Ze skrytką tajną, ciągle nieodkrytą,
Kryjącą słynną własność sybaryty,

Co pił koktajle, wina, wódki słodkie,
Nie gardził kwasem, sięgał po łakotki.
Pół świata zmierzył, goniąc za skarbami,
Tajemnice mając za swoje kochanie.

Żniwem tych odkryć, wiem to doskonale,
Był dziw nad dziwy –  kielich, zwany Graalem,
Artefakt tkwiący pod ziemią dwie stopy,
W jamie, do której wiodły z mapy tropy.

O całym wydarzeniu napisał list rankiem,
Do pewnej aktorki, bo był jej kochankiem.
Ona pismo schowała, jak kazał obyczaj,
Po czym gdzieś zaginęła, a z nią tajemnica…

Wiersz powstał z luźno rzuconych słów: kielich, koktajl, żniwo/a, list, mapa, szerszeń, kochanie, zegar, kwas, okno, kochanek, jama, teatr, stopa, stół