Opuszczona kamienica

Podczas godziny duchów ulicami miasta
Samotnie wędrowała przedziwna niewiasta

Ćmienia latarń rzucały na chodniki cienie
Widziane kątem oka zaledwie przez mgnienie

Okna mijanych domów zza szczelnych firanek
Kłuły drzewa smugami barwnych układanek

Aż tu nagle przy końcu ciasnego zaułka
Tuż obok fundamentów nowego kościołka

Omotany chaszczami obrośnięty trawą
Zamajaczył budynek rozmazaną zjawą

Ślepił bez szyb oknami w księżyca półblasku
Po progi zasypany tumanami piasku

Drzwi zabite deskami wyszczerbione czasem
Pająk oplótł pajęczyn srebrzystym atłasem

Nad szczątkami komina ten kto chce niech wierzy
Krążyło bezszelestnie stado nietoperzy

Niewiasta białą dłonią do drzwi zastukała
Zamieniła się w sowę i w noc odleciała…