Przygoda na wsi

Hermenegilda, hoża niewiasta,
Na wieś przybyła z dużego miasta.
Postanowiła, że zada szyku
W modnym sweterku z rzędem guzików.

Do tego wdziała wąską spódnicę,
Której dół zdobił wzorek w nożyce,
Na stopy wzuła szykowne buty,
We włosy wpięła miedziane druty,

Tanecznym krokiem drogą ruszyła,
Jakby ogniste tango tańczyła.
Zamiast pod nogi, zerkała wokół,
Czy podziwiają ją wszyscy z boku.

Korzenia lipy więc nie dostrzegła,
I nań niechcący z impetem wbiegła,
Obcas trzewika z trzaskiem złamała
I z pluskiem w błocie wylądowała!

Gdy wzrok podniosła oszołomiona,
Ujrzała cztery białe wymiona
Krowy, szczypiącej tuż obok trawę,
Patrzącej teraz na nią ciekawie.

Tak niefortunnie się zakończyła
Przygoda na wsi, jaką przeżyła,
Hermenegilda, hoża niewiasta.
Która przybyła z dużego miasta.

Wiersz powstał z przypadkowo rzuconych słów: Hermenegilda, sweterek, korzeń, tango, nożyce, wymiona, druty.